Koń hanowerski

Konie hanowerskie uważane są za sukces w europejskiej hodowli koni gorącokrwistych. Dziś znane są przede wszystkim ze swoich sukcesów w zawodach jeździeckich, gdzie odgrywają rolę znakomitych skoczków. Sukces tej rasy to efekt wieloletniej starannej selekcji.

Pochodzenie

Konie hanowerskie swój rodowód biorą z założonej w pierwszej połowie XVIII wieku hodowli Jerzego II – późniejszego króla Anglii. Początkowym zamiarem miało być krzyżowanie ich z ciężkimi miejscowymi klaczami, co uczynić z nich miało ciężkie konie idealne do pracy. Do krzyżówki najpierw wykorzystano konie holsztyńskie, potem po przedstawicieli pełnej krwi angielskiej. W efekcie powstały konie może nie tak ciężkie jak wcześniej planowano, ale za to idealnie nadające się do pracy i do zaprzęgu, kawalerii. Zmiana sposobu ich hodowli nastąpiła po drugiej wojnie światowej – wtedy celem stało się uczynienie z nich sportowych koni wierzchowych. Obecnie, razem z rasą pełnej krwi angielskiej stosowane są do udoskonalania rasy hanowerskiej.

Budowa

Koń hanowerski charakteryzuje się średniej wielkości wzrostem, wahającym się od 153 do 162 cm. Maść konia jest przeważnie jasnogniada, początkowo był on kary. Jego głowa jest średniej wielkości, oczy duże i bystre. Kłąb jest bardzo mocno zaznaczony, a cała szyja długa i delikatna. Konia hanowerskiego, jako dobrego skoczka, wyróżniają silne lędźwie. Jeśli chodzi o kopyta, to w wyniku wieloletniej selekcji dziś są one silne i symetryczne, występująca kiedyś tendencja do wad kopy także została wyeliminowana – teraz są one mocne i dobrze ukształtowane. Muskularny i czasami spłaszczony zad jest zakończony wysoko osadzonym ogonem.

Ciekawostki

Konie hanowerskie zostały wykorzystane do utworzenia koni westfalskich – innych koni gorącokrwistych. Występują one przeważnie w Westfalii. 

Ruch hanowera jest równy, energiczny i pewny. Znak w kształcie litery H jest znakiem ogierów, które pochodzą ze stadniny w Celle, gdzie rasa ta została założona. W ciągu roku tutejszymi ogierami kryje się ponad 5 tys. klaczy.

Koń Berberyjski

Do XVII koni berberyjskich używano tylko w celach wojennych. Kontakt między Afryką Północną a Francją spowodował, że konie dotarły do Europy. We Francji konie te spotkać można było w barokowych szkołach jazdy na dworach szlacheckich. Okazały się zdolne, przyjacielskie o dużych predyspozycjach do klasycznej szkoły jazdy.
Częste używanie koni berberyjskich do walk sprawiło, że hodowano zwierzęta silne, odporne, o mocnych nerwach. Beduini z północnej Afryki używali najczęściej ogierów, i tylko te które przeżyły podczas walki były użyte w hodowli. Dawniej konie berberyjskie trafiały do Europy jako łup wojenny, obec

nie sprowadza się je w charakterze rekreacyjnym, głównie do Niemiec i Francji. We Francji często krzyżuje się je z końmi arabskimi w celu uzyskania dobrego konia rajdowego. W Niemczech hoduje się je w czystości rasy i szkoli według klasycznej szkoły jazdy.Nowy orientalny typ konia berberyjskiego powstał w wyniku krzyżowania koni berberyjskich z arabskimi. Jest to zwierze bardziej eleganckie i smuklejsze.Obydwie rasy odznaczają się miękkim ruchem i twardym charakterem.

Hodowla koni berberyjskich poza ich ojczyzną nie jest rozpowszechniona, ponieważ jest to związane z trudnościami importu klaczy. W ojczyźnie tych koni, to ogiery są końmi użytkowymi, wierzchowymi i łatwiej jest się z nimi rozstać. Nieliczne klacze znajdują się w Europie i są używane przez swoich właścicieli do hodowli, co być może spowoduje , że będzie można spotkać konia berberyjskiego europejskiej hodowli.
Pochodzą z Afryki Północnej

• Budowa

Osiąga wysokość ok. 160 cm. Zwykle maści siwej, gniadej, skarogniadej, kasztanowatej. Są to mądre i łagodne, a jednocześnie wytrzymałe konie, o zrównoważonym i spokojnym charakterze.Koń w typie orientalnym,  sucha czasem garbonosa głowa: w starym typie silna masywna szyja, mocne kończyny i ścięty zad.Mają wszystkie maści podstawowe, najczęściej siwa

• Ciekawostka

Jest to bardzo stara rasa, używana przez Beduinów jako konie bojowe ze względu na swoja odporność na stres, wytrzymałość i opanowanie. Dziś cienione są jako konie rekreacyjne.

Koń małopolski

Konie małopolskie, koń małopolski zalicza się do rasy półkrwi angloarabskiej i arabskiej, których hodowla koncentruje się w Małopolsce. Są mniejsze i drobniejsze od koni wielkopolskich. Konie małopolskie wyróżniają się urodą, szlachetną budową. Po swoich przodkach - konikach polskich, odziedziczyły takie cechy jak: płodność, długowieczność oraz odporność na choroby.

Pochodzenie

Największy przełom w hodowli koni małopolskich nastąpił w XVII i XVIII wieku, kiedy został uszlachetniony krwią ogierów perskich, turkmeńskich, kabardyńskich i arabskich. Następnie w połowie XIX wieku wpływ na rozwój rasy odegrały konie angielskie, natomiast w drugiej połowie XX wieku - konie kabardyńskie. Można z całą pewnością stwierdzić, iż największy wpływ na rozwój rasy odegrały stadniny w Jan

owie Podlaskim i Białce, w których do dzisiaj znajdują się znane ośrodki hodowli tej rasy.

Budowa

Koń małopolski to przede wszystkim mała, drobna głowa o łagodnym wyrazie.Mała głowa w typie orientalnym, lekko szczupacza, oczy duże, o łagodnym wyrazie. Szyja koni tej rasy jest długa, klatka piersiowa wydatna, głęboka i dość szeroka. Zad jest lekko ścięty, a kończyny długie i suche. Sierść jest jedwabista, najczęściej gniada.

Ciekawostki

Konie małopolskie są idealne dla młodych jeźdźców - są raczej łagodne, pracowite i inteligentne. Po arabach odziedziczyły temperament, po wojskowych przodkach - waleczność i odwagę. Idealne do hodowli - niewybredne, jeśli chodzi o jedzenie, bardzo rzadko chorują. Sprawdzają się również jako konie sportowe, Łatwe w hodowli, niewybredne w kwestiach żywieniowych, cieszące się dobrym zdrowiem. Świetne konie wierzchowe, sprawdzają się jako konie sportowe oraz pociągowe do bryczek, dorożek itp.

Koń wielkopolski

Konie wielkopolskie to rasa powstała na skutek uszlachetnienia miejscowych koni przedstawicielami ras wschodniopruskich i trakeńskich. Duży udział w ich rozwoju miały także konie pełnej krwi. Są często używane w sporcie i rekreacji jeździeckiej. Ostatecznie rasa została ustanowiona w 1965 roku, występują w niej dwie odmiany: poznańska oraz mazurska.

Pochodzenie

Konie wielkopolskie można uznać za rasę półkrwi angielskiej, którą oznaczamy symbolem X Wlkp. W całości rasa ta została wyhodowana w naszym kraju na skutek krzyżówki miejscowych koni z rasą trakeńską, wschodniopruską, berberyjską, końmi pełnej krwi angielskiej oraz arabami. W efekcie powstały konie szlachetne, charakteryzujące się niezwykłą wytrzymałością. Zmiany przyniosła II wojna światowa. Po jej zakończeniu hodowla koni wielkopolskich przybrała dwa kierunki – na północy Polski krzyżowano konie trakeńskie i wschodniopruskie, tworząc konie mazurskie, z kolei na terenie Poznania z krzyżówki dwóch odmian wyhodowano konia poznańskiego. Dopiero z czasem obydwie rasy upodobniły się do siebie i w drugiej połowie lat 60. ujednolicono rasę, nazywając ją wielkopolską. Dziś, największe centra ich hodowli to Posadowo, Racot, Pępowo, Liski, Nowielice.

Budowa

Koń wielkopolski nie należy do wysokich, przeciętnie zwierzęta osiągają wysokość od 158 do 160 cm w kłębie. Najwyraźniej cechy orientalne u wielkopolaka widać w jego głowie – przypominającej kształtem zwężający się trójkąt. Głowa jest niewielka, posiada duże oczy oraz subtelne chrapy. Szyja konia jest długa i sucha, a klatka piersiowa głęboka i szeroka. . Ciężką pracę ułatwiają silne, mocno umięśnione kończyny. Najczęstsze umaszczenie tego gatunku to kasztanowate i gniade, rzadziej siwe i kare.

Ciekawostki

Konie wielkopolskie to idealna rasa dla osób, które marzą o koniu zrównoważonym, łagodnym, łatwym do ułożenia, a przy tym pracowitym. Po swoich przodkach czystej krwi odziedziczyły duży temperament i energiczność.

Konik polski

Konie polskie to jedna z popularniejszych ras w naszym kraju zaliczana do późnodojrzewających, długowiecznych i niezwykle odpornych zarówno na panujące warunki, jak i choroby. Ich przodkami były tarpany zamieszkujące kiedyś lasy środkowej Europy. Jest on szczególnie ceniony za inteligencję i łagodny charakter.

Pochodzenie

Rasa wywodzi się od tarpanów. Pod koniec XVIII wieku ostatnie tarpany umieszczono w zwierzyńcu koło Biłgoraja, w momencie zlikwidowania go konie trafiły w ręce miejscowych chłopów, którzy zaczęli krzyżować je ze zwykłymi, roboczymi końmi. Efektem tej krzyżówki były właśnie konie polskie. Dziś przywiązuje się wielką wagę do hodowli koni czystej rasy. W tym celu trzymane są one w specjalnych rezerwatach, m.in. w Stacji badawczej PAN w Popielnie.

Budowa - koń polski rasa

Koń polski charakteryzuje się silną, krępą budową. Są zaliczane do niższych ras, przeciętnie osiągają bowiem wysokość w granicach 130-140cm. Głowa jest ciężka, a szyja nisko osadzona. Wyróżnikiem rasy polskiej jest wyraźny kłąb, głęboka klatka piersiowa i ścięty zad. Jeśli chodzi o ubarwienie, to jest ono głównie myszate, z pręgami na kończynach i czarną pręgą na grzbiecie.

Ciekawostki

Konie polskie to doskonała propozycja dla miłośników ras wierzchowych – doskonale radzi sobie ze wszystkimi chodami, jest doskonałym wierzchowcem zarówno dla dzieci, jak i młodzieży. Radzi sobie również jako koń zaprzęgowy, z tego względu jest częstą rasą stosowaną przez rolników.  

Konie polskie, mają duże znaczenie dla rozwoju ras polskich i rosyjskich.

Koń trakeński

Koń trakeński to rasa konia pochodzenia pruskiego.Przodkiem konia trakeńskiego jest schweiken – silny pruski kuc, wyhodowany przez zakon krzyżacki. Trakeny zawsze były w centrum zainteresowania, dlatego też poddawano je krzyżówkom uszlachetniającym, aby połączyć cechy wytrwałego konia prymitywnego ze wzrostem, wytrzymałością, szybkością oraz dobrym charakterem koni pełnej krwi angielskiej i czystej arabskiej. W 1732 roku została założona przez Fryderyka Wilhelma I Pruskiego Królewska Stadnina

Trakenów w Trakenach, skąd wzięła się nazwa tego konia.
Koń ten posiada szlachetną głowę z dużymi oczami, długą, dobrze ukształtowaną szyję, kłąb dość krótki, ale wysoki i dobrze zarysowany. Jego pierś jest szeroka, a łopatki długie i skośne. Średnio długi, silny grzbiet kończy się lekko opadającym i dobrze umięśnionym zadem. Jego nogi są delikatne, ale suche i o mocnej kości. Jego wysokość w kłębie wynosi zazwyczaj 160-175 cm. Umaszczenie ma jednolite, ale raczej nie siwe.
Trakeny są końmi wszechstronnego użytku – potrafią świetnie skakać, sprawdzają się w konkurencjach WKKW oraz w ujeżdżeniu. Konie tej rasy mają spokojny charakter, są przyjazne, chętne do pracy i szybko się uczą.

Ciekawostki:

Koń trakeński odznacza się dużym temperamentem, który przejął od koni pełnej krwi angielskiej.Konie trakeńskie dominują podczas zawodów, m.in. Wielkiej Pardubickiej.Ze względu na swoją niesamowitą siłę uzyskują świetne wyniki w zawodach międzynarodowych, sławę zyskały po pasmie zwycięstw podczas olimpiady w ’36 roku w Berlinie.

Koń andaluzyjski

Koń andaluzyjski to jedna z rasy koni gorącokrwistych, a jednocześnie jedna z najsławniejszych ras z Hiszpanii. Koń andaluzyjski pochodzi z półwyspu Iberyjskiego i rozpowszechnił się po całej Europie.
Jest to koń średniej wielkości z wysoko osadzoną szyją, o prostym profilu głowy i często pofalowanej

grzywie i włosach ogona. Szyja jest zwykle dość gruba, ładnie łukowato wygięta, zgrabnie osadzona na dobrych, skośnie opadających łopatkach. Koń ma głowę o prostym lub lekko wypukłym profilu, z szerokim czołem i dużymi oczyma. Klatka piersiowa jest szeroka i głęboka, kłoda owalna, grzbiet zwarty oraz krótki, a zad dobrze umięśniony, z nisko osadzonym grubym ogonem. Koń posiada dobrą prezencję i taka samą akcje, w której zawiera ruch z wysokim unoszeniem kończyn.Wzrost waha się od 150 do 160 cm.
Jest to koń spokojny i cierpliwy, łagodny i inteligentny o wyrównanym temperamencie, bardzo mocno przywiązujący się do człowieka, doskonały do jazdy w siodle. Był używany podczas Korridy.

Najczęściej występuje maść siwa, ale także gniada, kara, izabelowata. Spotykane są też konie kasztanowate i dereszowate.
Konie andaluzyjskie pochodzą od kuców Sorraia, które występują jeszcze w niewielkiej liczbie w Portugalii. W żyłach zwierząt tej starożytnej rasy płynie krew orientalna. Konie iberyjskie były tak cenione, że ich wywóz bez zezwolenia karano śmiercią. Klasztory z rejonów południowych utrzymywały najczystsze linie. W drugiej połowie naszego tysiąclecia konie hiszpańskie występowały na wszystkich dworach książęcych jako szczyt końskiej arystokracji. Wraz z ograniczeniem zastosowania ciężkich koni rycerskich nastąpił rozwój szkół jazdy, które dały początek dzisiejszej konkurencji ujeżdżenia. Hiszpańskie konie szlachetne wywarły duży wpływ na inne rasy, np. lipicańską, fryderyksborską, kladrubską, neapolitańską i fryzyjską. Księgę hodowlaną założona w roku 1912 i odtąd hoduje się tę rasę pod nazwą Pura Raza Espanola.