Konie hanowerskie swój rodowód biorą z założonej w pierwszej połowie XVIII wieku hodowli Jerzego II – późniejszego króla Anglii. Początkowym zamiarem miało być krzyżowanie ich z ciężkimi miejscowymi klaczami, co uczynić z nich miało ciężkie konie idealne do pracy. Do krzyżówki najpierw wykorzystano konie holsztyńskie, potem po przedstawicieli pełnej krwi angielskiej. W efekcie powstały konie może nie tak ciężkie jak wcześniej planowano, ale za to idealnie nadające się do pracy i do zaprzęgu, kawalerii. Zmiana sposobu ich hodowli nastąpiła po drugiej wojnie światowej – wtedy celem stało się uczynienie z nich sportowych koni wierzchowych. Obecnie, razem z rasą pełnej krwi angielskiej stosowane są do udoskonalania rasy hanowerskiej.
Koń hanowerski charakteryzuje się średniej wielkości wzrostem, wahającym się od 153 do 162 cm. Maść konia jest przeważnie jasnogniada, początkowo był on kary. Jego głowa jest średniej wielkości, oczy duże i bystre. Kłąb jest bardzo mocno zaznaczony, a cała szyja długa i delikatna. Konia hanowerskiego, jako dobrego skoczka, wyróżniają silne lędźwie. Jeśli chodzi o kopyta, to w wyniku wieloletniej selekcji dziś są one silne i symetryczne, występująca kiedyś tendencja do wad kopy także została wyeliminowana – teraz są one mocne i dobrze ukształtowane. Muskularny i czasami spłaszczony zad jest zakończony wysoko osadzonym ogonem.
Konie hanowerskie zostały wykorzystane do utworzenia koni westfalskich – innych koni gorącokrwistych. Występują one przeważnie w Westfalii.
Ruch
hanowera jest równy, energiczny i pewny. Znak w kształcie litery H jest
znakiem ogierów, które pochodzą ze stadniny w Celle, gdzie rasa ta
została założona. W ciągu roku tutejszymi ogierami kryje się ponad 5
tys. klaczy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz