Koń andaluzyjski

Koń andaluzyjski to jedna z rasy koni gorącokrwistych, a jednocześnie jedna z najsławniejszych ras z Hiszpanii. Koń andaluzyjski pochodzi z półwyspu Iberyjskiego i rozpowszechnił się po całej Europie.
Jest to koń średniej wielkości z wysoko osadzoną szyją, o prostym profilu głowy i często pofalowanej

grzywie i włosach ogona. Szyja jest zwykle dość gruba, ładnie łukowato wygięta, zgrabnie osadzona na dobrych, skośnie opadających łopatkach. Koń ma głowę o prostym lub lekko wypukłym profilu, z szerokim czołem i dużymi oczyma. Klatka piersiowa jest szeroka i głęboka, kłoda owalna, grzbiet zwarty oraz krótki, a zad dobrze umięśniony, z nisko osadzonym grubym ogonem. Koń posiada dobrą prezencję i taka samą akcje, w której zawiera ruch z wysokim unoszeniem kończyn.Wzrost waha się od 150 do 160 cm.
Jest to koń spokojny i cierpliwy, łagodny i inteligentny o wyrównanym temperamencie, bardzo mocno przywiązujący się do człowieka, doskonały do jazdy w siodle. Był używany podczas Korridy.

Najczęściej występuje maść siwa, ale także gniada, kara, izabelowata. Spotykane są też konie kasztanowate i dereszowate.
Konie andaluzyjskie pochodzą od kuców Sorraia, które występują jeszcze w niewielkiej liczbie w Portugalii. W żyłach zwierząt tej starożytnej rasy płynie krew orientalna. Konie iberyjskie były tak cenione, że ich wywóz bez zezwolenia karano śmiercią. Klasztory z rejonów południowych utrzymywały najczystsze linie. W drugiej połowie naszego tysiąclecia konie hiszpańskie występowały na wszystkich dworach książęcych jako szczyt końskiej arystokracji. Wraz z ograniczeniem zastosowania ciężkich koni rycerskich nastąpił rozwój szkół jazdy, które dały początek dzisiejszej konkurencji ujeżdżenia. Hiszpańskie konie szlachetne wywarły duży wpływ na inne rasy, np. lipicańską, fryderyksborską, kladrubską, neapolitańską i fryzyjską. Księgę hodowlaną założona w roku 1912 i odtąd hoduje się tę rasę pod nazwą Pura Raza Espanola.